Cusco - La Serena: twee maanden in één reisverslag

Lieve allemaal,

Het is al weer lang geleden dat ik iets van me heb laten horen. Bloggen is misschien toch niet zo mijn ding. Daarom zal ik nu hoogtepunten van de afgelopen weken (twee maanden bijna, realiseer ik me nu) te vertellen. Al schrijvende zal ik er wel achterkomen dat dat niet zo een twee drie gedaan is maar ik doe mijn best het kort te houden. Ik heb kerst in Cusco doorgebracht, en oud en nieuw in de jungle. Met kerst heb ik drie keer warme chocola met paneton mogen eten (de traditie in Peru) en met oud en nieuw alweer. Voor kerstavond had onze docent Lily ons, Astrid en mij, uitgenodigd bij haar familie thuis. Ook op school hebben we paneton gekregen op de dag voor kerst, waarna iedereen naar Santuranticuy ging: de grote kerstmarkt op de Plaza de Armas, dat opeens helemaal afgeladen is met kraampjes. Met eerste kerstdag zijn Astrid en ik naar het project gegaan waar we kerstmannetjes hebben geknutseld met de kinderen. Ze waren volledig door het dolle want ze hadden al kerstcadeautjes gehad, heel gezellig. De week ervoor was er al een kerstdiner geweest met alle medewerkers en vrijwilligers, maar het was wel fijn om ook met de echte kerstdag er nog even te zijn. Kerst in Cusco is heel anders dan in Nederland, het is wel een familiefeest maar het werk gaat gewoon door. De winkels blijven gewoon open. Ook de supermarkt: ´Si, claro, hasta la 12 de la noche´. Misschien dat de markten wel dicht waren – die sluiten ´s avonds ook terwijl de supermarket open blijft – maar dat heb ik eigenlijk niet nagevraagd. Dit typende denk ik weer terug aan het chaotische Peru terwijl ik inmiddels al in Chili zit: ongeveer 8 uur ten noorden van Santiago. Het is nog geen Europa hier maar al zoveel anders: westerser en georganiseerder! Je hoeft je niet meer zo druk te maken over met welk busbedrijf je van stad naar stad gaat want in principe zijn ze allemaal veilig (remmen die het doen e.d.), en er is hier minder straatverkoop, minder (openlijke) armoede, en cholita´s (traditioneel geklede vrouwen met lange rokken, lange zwarte vlechten en hoeden op) zie je hier niet.

Na de tocht naar de jungle in Peru – super tof en heerlijk warm en exotisch na het bergachtige Cusco – ben ik nog een paar dagen terug geweest in Cusco. De laatste dag was Renée er ook  samen met ´haar´ Astrid. Het was heel gezellig om bekende gezichten uit Utrecht te zien, alleen hadden we de dikke pech dat allebei onze ´Astrids´ ziek waren. Gelukkig konden Renée en ik nog een salsadansje wagen. Daarna was het toch wel echt tijd om Cusco te verlaten. Ik was er ook wel aan toe moet ik zeggen: de leuke groep vrijwilligers was sowieso al weg, op Astrid na, maar die was ziek. Dat maakte de sfeer wel heel anders.

Toen was het eindelijk tijd om Peru te verlaten (zo rond 4 januari denk ik). Ik heb Lake Titicaca bezocht, dat op de grens tussen Peru en Bolivia ligt. Het is een meer op 3800 meter hoogte met bewoonde eilanden (en ook zelfgemaakte drijvende eilanden van riet waar mensen op wonen, maar dat is een heel ander verhaal) erin. Heel veel mensen vinden het super mooi – ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet geweldig vond. Misschien omdat ik de bergen niet zo imposant vond. En heb niet zo veel leuke mensen leren kennen daar, en het was er koud en regenachtig. Met de zon op het meer was het overigens heel mooi :)

Vanaf het meer naar La Paz gegaan, de grootste stad van Bolivia. Dat ligt op ongeveer dezelfde hoogte, en heeft samen met El Alto (de soort van voorstad op de hoogvlakte naast het dal van La Paz) zo´n 2 miljoen inwoners. Vraag mij niet hoe die allemaal op zo´n onhandige plek terecht komen maar het is wel gaaf :). In Bolivia zijn er nog veel mensen die wat geloof betreft heel traditioneel zijn ingesteld: ze hebben naast Christendom ook nog heel veel inheemse gebruiken. Ze aanbidden bijvoorbeeld de Pachamama (moeder aarde) en, ik hoop dat ik het correct zeg aangezien het zo lang geleden is dat ik het gehoord heb, ze hebben rituelen om voorspoed/zekerheid te vragen voor huizen die ze nieuw bouwen. Daar zijn onder andere lamafoetussen bij nodig (alleen van natuurlijke miskramen, thank god). Die lamafoetussen en andere bijgelovige dingen kan je kopen op de heksenmarkt ergens midden in het centrum. Ik zou nog wel meer bizarre dingen kunnen vertellen over deze stad maar dan kom ik niet meer aan de overige weken toe ;)

Vanaf La Paz heb ik een uitstapje gemaakt naar Coroico, een dorp in de richting van de jungle, vroeger alleen bereikbaar met een weg die de ´death road´ genoemd wordt. Die kan je tegenwoordig mountainbiken maar ik ben lekker ´veilig´ met de collectivo over de nieuwe weg erheen gegaan. Hier heb ik in een heel fijn en nieuw hostel gezeten waar de eigenaar iedere dag zelf het ontbijt en avondeten klaarmaakte, waar de muurschilderingen nog nieuw gemaakt warden door vrijwilligers en van waar je naar watervallen kon wandelen. Vanaf hier ben ik met Aoife weer terug gegaan naar La Paz om de oude ruïnes van Tiwanaku te bekijken. Met haar een hotelkamer gedeeld in een oud koloniaal gebouw: supergaaf omdat het zo oud was en Boliviaans slecht onderhouden. En lelijk niet bijpassend beddengoed – vaal (faal?) blauw met gele manen en sterren. Iris, een van mijn Spaanse klasgenootjes heb ik hier ook nog even gesproken, slechts een avondje echter want die moest weer naar Cusco.

Van La Paz ben ik naar Sucre gegaan, de officiele hoofdstad van Bolivia. Hier zat ik in een hostel dat een beetje op een kleine familie leek: heel gezellige andere gasten, samen ontbijten aan één grote tafel en een comfortabele gezamenlijke ruimte. De stad heeft heel veel witte gebouwen en oogt veel netter dan La Paz. Hier heb ik me overigens nog een dag heel slecht gevoeld – maar daarna was het ook weer over. Echt ziek ben ik dus nog steeds niet geweest. Ik heb met een groepje van het hostel (Simon, Soey, Siobhan en Lukas) een hike naar een krater gedaan, met als gids één van de medewerksters van het hostel. Ze is een hele lieve vrouw maar het is toch wel een interessant gezicht, een gids met joggingpak, roze paraplu en plastic zak in de hand. In die krater is een traditionele gemeenschap die geld verdient aan weven, en we hebben bij een vrouw kunnen zien hoe ze die mooie ingewikkelde patronen maken.

De laatste stop in Bolivia was Uyuni (samen met Lukas van het vorige hostel hierheen gegaan), om vanaf daar met een Jeep naar de zoutvlakte en allerlei supermooie meren en bergen te gaan. Dit is toch wel het tofste landschap dat ik gezien heb tot dusver. En onze groep was ook heel gezellig! Maar veel er over vertellen werkt niet echt, foto´s zeggen meer in dit geval. Helaas heeft mijn geheugenkaart een virus te pakken dus ik kan geen foto´s uploaden :( of het is een ander probleem en de computers lezen hem gewoon niet maar dat gebeurde eerst bijna nooit. Dus ik hoop heeeeel erg dat ik thuis een manier vind om de foto´s op de computer te krijgen.

Vanaf Salar de Uyuni hebben Lukas en ik een transfer genomen naar San Pedro de Atacama, een oase in het noorden van Chili. Daar heb ik niet bijzonder veel gedaan – vooral genoten van het mooie weer: het was eindelijk zomerjurkjes-en-teenslippers-weer! Wel heb ik nog één keer mijn warme kleding aangetrokken voor een wandeling vanaf 5200 meter naar de top (5600) meter van een dode vulkaan. Deze hoogte was een uitdaging maar uiteindelijk was het goed te doen. Het uitzicht op de top was geweldig , met aan de ene kant de woestijn en aan de andere kant het nationale park van waaruit we Chili zijn binnengekomen een paar dagen eerder. Verder heb ik daar Lena en Harriet leren kennen, met wie ik gezellig samen twee dagen heb opgetrokken. Helaas reisden ze een andere richting op, maar met Harriet (en Charlin, een ander Duits meisje) heb ik nog een dagje gechilld op het strand in Arica, maar daarna gingen ze richting La Paz. In Arica heb ik 3 dagen surfles genomen: echt supertof en ik vond het jammer dat ik weg moest! Staand surfen lukte niet echt, maar zoals mijn surfdocent zei: ´standing is just one of the modalities of surfing´. Ook is het lastig om zelf op de golf te komen, maar hier heb je ook gewoon veel kracht voor nodig dus dat is ook normaal. Met een zetje van Yoyo (onze ontzettend coole surferdude docent) ging het echt best wel goed. Als ik nog een keer de mogelijkheid krijg (helaas deze reis niet meer) ga ik het nog een keer proberen!

Vanaf Arica 24 uur in de bus gezeten waar ik nu een dagje rondwandel om vanavond op de bus naar Valparaïso te stappen. En de wereld is inimini blijkt maar weer: zomaar mijn studiegenootje Eveline tegengekomen in de busterminal hier. Zij is nu met haar vriend op slipperjacht terwijl ik uitgebreid de tijd neem om dit achterstallig onderhoud van mijn reisblog recht te zetten.

Na Valparaïso ga ik naar Santiago waar ik een vakantie vriendinnetje van het interrailen van twee jaar geleden ga opzoeken, en dan vlieg ik van Santiago naar Buenos Aires op de 14de om nog tot en met de 25e daar rond te neuzen. Want dan vertrekt mijn vliegtuig alweer naar Nederland! De tijd is snel gegaan en ik ga nog even ontzettend genieten van het lekkere weer hier tot ik weer naar de regen en polders in Nederland vertrek.

Besos y abrazos,

Sanne

P.S. De teller van verloren dingen (ik kom daar helaas niet onderuit als ik aan het reizen ben) staat nu op: 10 (+3 sinds de vorige keer)
(trui, touwtjes om armbandjes mee te knopen, jas, hoed, batterij van m’n fototoestel, pet, sjaal, tandpasta, bakje van mijn tandenborstel, zakmes)

Helaas ook nog een paar (beschamende) bijna verloren dingen: een andere sjaal, mijn paspoort en vaccinatieboekje – ja oeps. Maar ik heb ze nog.