Salsa in de woestijn

Sinds mijn vorige verhaal heb ik mijn laatste dag bij het project gehad en ben ik (voor mijn gevoel) half Peru doorgesjeesd. Maar Peru is echt heel groot dus ik ben nog lang niet klaar hier . Ondertussen zit ik weer in Cusco voor Spaanse lessen, en ik wil ook nog een keer bij de kinderen van Chaska Wasi op bezoek.

In de tijd dat ik aan het reizen was zijn de orthopedische schoenen binnengekomen. De kinderen zijn er heel blij mee. Samen met mijn oud-collegaatje Sanne hebben we die betaald (ook van de donaties natuurlijk!), inclusief veel andere spulletjes zoals kleding, shampoo, knutselspulletjes, wasmiddel, groente en fruit, en medicatie voor een aantal kinderen. De nieuwe vrijwilligers (o.a. Astrid) hebben gelukkig ook aardig wat donaties ontvangen en de collectie orthopedische schoenen kan worden uitgebreid en er zijn ook plannen voor fysiotherapie en een looprekje voor één van de kinderen!
Mijn laatste dag was een ‘fiesta’, dit wordt altijd georganiseerd als een kind jarig is of als een vrijwilliger weg gaat. Dat betekent dat de kinderen, na de lunch en het douchen, lekker gaan dansen (op muziek variërend van gangnam style tot the ketchup song tot chi-chihua tot wat reggeaton nummers, hilarisch). Ook hebben we allemaal taart gegeten, iets dat de kinderen alleen krijgen als er vrijwilligers zijn die het willen betalen. Bijna iedereen heeft er echt plezier in, ook de zwaar autistische kinderen. Maar voor een aantal zal het wel een overdaad aan prikkels zijn… Ik denk alleen dat er daar voor het gemiddelde kind een overdaad aan prikkels is. Het is gewoon te klein en er is te weinig begeleiding en structuur. Maar daarom ben ik heel blij m’n steentje bij te hebben kunnen dragen, door spulletjes te kopen die de kinderen nodig hebben en wat persoonlijke aandacht te geven, want dat krijgen ze heel weinig. Met zo’n fiesta leren ze in ieder geval afscheid te nemen en ik heb ook veel foto’s kunnen maken voor de collage die ik als kerstcadeau wil geven (er hangen nergens foto’s van de kinderen aan de muur). Ik kan die foto’s overigens niet online zetten voor de privacy van de kinderen en Chaska Wasi heeft niet over alle kinderen officiële voogdij (lang verhaal over bureaucratie) dus heeft eigenlijk ook geen zeggenschap over foto’s die gemaakt worden.

Na dit fijne afscheidsfeest ben ik begonnen aan drie weken reizen door Peru. Ik heb heel veel tijd besteed aan beslissen waar ik heen wilde maar uiteindelijk is het allemaal helemaal anders uitgepakt dus na Cusco ga ik mooi niet meer uitzoeken waar ik heenga ;-). Mijn eerste stop was in Arequipa, de tweede stad van Peru, tussen de vulkanen. Dat was wel even wenen na Cusco. Er was zowaar een winkelstraat als voetgangersgebied aangemerkt, bijna geen illegale taxi’s te bekennen, en in het centrum goed onderhouden witte gebouwen. Ook was het opeens droog en was er geen wolk aan de strakblauwe lucht. En het grootste gewenningsproces was dat ik opeens weer met een Lonely Planet in m’n hand liep, en als rasechte toerist niet veel verder kwam dan het centrum van de stad. Een mooie stad, met in de buurt de Colca Cañón, bekend om de condors en hoe diep die is. Ik heb een tweedaagse hike erdoorheen gemaakt, geslapen in een oase onderin de canyon, en vraag me niet hoeveel kilometer ik gewandeld heb maar ik weet wel dat we op dag twee in 2.5 à 3 uur een kilometer zijn geklommen. Op de laatste dag in Arequipa deelde ik de slaapzaal met Matt, die me de tip gaf om naar Huaraz te gaan om te trekken. Terwijl ik eerst het plan had om alleen langs de warme zonnige kust te blijven… toch de plannen omgegooid, bekende plaatsen als Nazca en Lima geskipt en na één dagje Paracas (veel toffe dieren, veel vogels, zeeleeuwen en dolfijnen maar véééél te toeristisch) gelijk doorgepakt naar Huaraz. Tussendoor alleen nog een paar dagen de tijd genomen om te relaxen in Huacachina, een oase bij de zuidkust. Daar heb ik ook mijn verjaardag ‘gevierd’. Ik vergat alleen de helft van de tijd dat ik jarig was. ’s Middags heb ik gesandboard (sandboarden is in de meeste gevallen een ander woord voor op je buik op een board van een zandheuvel afglijden, zo ook in mijn geval), ’s avonds met wat mensen gegeten en later met een biertje lekker in het zand gezeten. En heel laat op de avond kwamen Mona, Donna en Ayla, Cuscovriendinnetjes, ook aan. Zonder het bewust gevierd te hebben, een super verjaardag gehad 

Met deze vriendinnetjes, en een meisje uit het hostel, heb ik één nachtje gekampeerd in de woestijn. We waren alleen te laat met het aanmelden dus konden we wel kampeerspullen lenen en op een veilige plaats gedropt worden, maar kwam er geen gids mee want er was geen tijd meer om een gids zich voor te laten bereiden. Dat vonden we helemaal probleem, we kunnen zelf ook wel eten meebrengen, en vuur maken: op het laatste moment nog ergens hout gescoord. En het scheelde 100 soles o.i.d. Zul je altijd zien, dat die ene nacht dat ik in de woestijn kampeer, het gaat regenen. Niet heel hard, maar een woestijn hoort kurkdroog te zijn! Dus besloten we maar redelijk op tijd naar bed te gaan. Toen iedereen zijn plekje had gevonden in de tent stopte het en zijn we toch maar weer naar buiten gegaan. Alleen de regen was nog niet het ergste van die nacht. Toen we weer zaten te kletsen bij het vuur, hoorden we opeens een auto in onze richting komen en niet veel later schenen er koplampen over de rand (we zaten in een soort grote kuil, helemaal omringd door heuvels). Daarna gingen ze een stukje een andere richting op, maar bleven wel langs de rand rijden. Wij, als vijf meisjes zonder mobiel bereik, of wapen (misschien toch maar met pepperspray op zak gaan lopen?) konden natuurlijk niets beginnen en ons vuur kreeg je niet één twee uit. Toen er daadwerkelijk iemand boven aan de heuvel stond konden we niet ongezien blijven en ik was even echt heel bang. Hij hield een soort verhaal dat ze water nodig hadden want de motor van de auto was oververhit geraakt. Want ze waren verdwaald geraakt in de woestijn na ergens (aan de kust?) gevist te hebben. Als bedankje kwam hij een fles cola brengen, en er was nog steeds niets geks gebeurd dus het leek wel goed te zitten maar toch had ik het liefst dat ze zo snel mogelijk weg gingen, ik vertrouwde het nog niet helemaal. Maar één van de andere meiden nodigde ze uit om erbij te gaan zitten dus daar kon ik niet onderuit. Achteraf vraag ik me nog steeds af of het wel echt toeval was, want ze bleken opeens ook rum en ijs bij zich te hebben, en ze waren met z’n vijven, net als wij. En hun verhaal was wel erg vaag… maarja, het was wel een heel tof minifeestje midden in de woestijn. We hadden er nu ook muziek bij uit de auto. Natuurlijk heb ik de gelegenheid niet laten gaan om salsa te dansen in het zand. En ze zijn zelfs nog een keer op en neer gereden naar Huacachina voor meer drankjes en extra brandhout!

Tot slot ben ik naar Huaraz gegaan, op aanraden van Matt. Daar was het, net als in Cusco, regenseizoen, maar met mijn poncho en regenbeschermer voor mijn tas ben ik daar ‘helemaal tegen bestand’. Huaraz ligt bij de Cordillera Blanca, de één na hoogste bergketen van de wereld. Ik heb daar een één- en een vierdaagse hike gedaan. Samen met River, die in hetzelfde hostel sliep als ik heb ik deze hikes uitgezocht. De eerste was om te acclimatiseren: van plm 4100 naar plm 4700 m geklommen (en weer terug, natuurlijk), en aan het begin en aan het einde hele mooie helderblauwe meren gezien. De tweede tocht (Santa Cruz, met gids) was samen met Sophie uit Lima, en Junior uit Brazilië. Het was 45 kilometer in 3 dagen, dag vier was alleen een wandeling op en neer naar de hotsprings. Ik zal opbiechten dat ik het wel beu was af en toe: de eerste twee dagen heeft het bijna aan een stuk door geregend. En het pad was een klein riviertje. Maar de bergen en de zonnige derde dag waren het absoluut waard. En gelukkig hadden we ezeltjes met een ezeldrijver die respectievelijk onze spullen droegen en de tenten voor ons opzette/afbrak. De treks hebben ervoor gezorgd dat ik eigenlijk alle avonden braaf op tijd naar bed ben gegaan en vooral overdag heb gesocialized. Onderweg naar Cusco had ik één dag door te brengen in Lima, die heb ik gezellig doorgebracht met Sophie, ze was echt super gastvrij voor me. Ik kon lekker douchen bij haar thuis en een dutje doen, want nachtbussen zijn vermoeiend, en daarna heeft ze me rondgeleid door de leukste wijken. River is nu nog in Huaraz om meer (langere) treks te doen en ik had graag ook daar gebleven tussen al die mooie bergen… maar hier in Cusco zijn ze ook niet lelijk en kan ik weer verder met mijn Spaanse lessen.

Wauw ik hoop dat jullie het tot hier hebben volgehouden met lezen! Volgende keer probeer ik het korter te houden.

Liefs, Sanne

P.S. Aangezien ik weer aan het reizen ben ga ik vanaf nu een teller met verloren dingen bijhouden, ik kom daar helaas niet onderuit als ik van plek naar plek ga. Hij staat nu op: 7 (+5 sinds Cusco)
(trui, touwtjes om armbandjes mee te knopen, jas, hoed, batterij van m’n fototoestel, pet, sjaal)